برخی از داروهای دیابت با کاهش خطر زوال عقل و بیماری پارکینسون مرتبط هستند
برخی از داروهای دیابت با کاهش خطر زوال عقل، بیماری پارکینسون مرتبط هستند
یک کلاس از داروهای دیابت ممکن است با کاهش خطر ابتلا به دمانس (زوال عقل) و بیماری پارکینسون مرتبط باشد. این نتیجه‌گیری از یک مطالعه است که در شماره آنلاین ۱۸ سپتامبر ۲۰۲۴ در مجله Neurology®، ژورنال پزشکی آکادمی نورولوژی آمریکا، منتشر شده است.
این مطالعه بر روی داروهای مهارکننده‌ی سدیم-گلوکز کاترانسپورتر-۲ (SGLT2) یا به عبارت دیگر گلیفوزین‌ها تمرکز کرده است. این داروها با استفاده از کلیه‌ها، باعث دفع قند از طریق ادرار و کاهش سطح قند خون می‌شوند.
دکتر مین‌یانگ لی (Minyoung Lee)، MD، PhD، از دانشکده پزشکی دانشگاه یانسه (Yonsei University College of Medicine) در سئول، کره جنوبی، نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: «ما می‌دانیم که بیماری‌های نورودژنراتیو مانند دمانس و بیماری پارکینسون شایع هستند و با افزایش سن جمعیت، تعداد موارد آنها در حال افزایش است. افراد مبتلا به دیابت بیشتر در معرض خطر کاهش توانایی شناختی هستند، بنابراین دیدن اینکه این کلاس از داروها ممکن است مقداری محافظت در برابر دمانس و بیماری پارکینسون فراهم کند، دلگرم‌کننده است.»
این مطالعه به صورت گذشته‌نگر (retrospective) بر روی افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ که از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۹ در کره جنوبی درمان دیابت را آغاز کرده بودند، انجام شده است. افراد مصرف‌کننده مهارکننده‌های SGLT2 با افرادی که از سایر داروهای خوراکی دیابت استفاده می‌کردند، مقایسه شدند تا هر دو گروه شامل افرادی با سن‌های مشابه و دیگر شرایط سلامت و عوارض دیابت باشند.
سپس محققان به مدت مشخصی این شرکت‌کنندگان را دنبال کردند تا ببینند آیا به دمانس یا بیماری پارکینسون مبتلا می‌شوند. افرادی که مهارکننده‌های SGLT2 را مصرف می‌کردند، به طور میانگین دو سال تحت پیگیری قرار گرفتند، در حالی که افراد مصرف‌کننده داروهای دیگر به طور میانگین چهار سال پیگیری شدند.
در میان ۳۵۸،۸۶۲ شرکت‌کننده با میانگین سنی ۵۸ سال، در مجموع ۶،۸۳۷ نفر در طول مطالعه به دمانس یا بیماری پارکینسون مبتلا شدند.
برای بیماری آلزایمر، نرخ بروز برای افراد مصرف‌کننده مهارکننده‌های SGLT2، ۳۹.۷ مورد به ازای هر ۱۰،۰۰۰ نفر-سال بود، در حالی که این میزان برای افرادی که از دیگر داروهای دیابت استفاده می‌کردند، ۶۳.۷ مورد بود. “نفر-سال” نمایانگر تعداد افراد در مطالعه و میزان زمانی است که هر فرد در مطالعه سپری کرده است.
برای دمانس عروقی، که نوعی دمانس ناشی از بیماری عروقی است، نرخ بروز برای افراد مصرف‌کننده داروهای SGLT2، ۱۰.۶ مورد به ازای هر ۱۰،۰۰۰ نفر-سال بود، در حالی که این میزان برای افراد مصرف‌کننده سایر داروها ۱۸.۷ مورد بود.
برای بیماری پارکینسون، نرخ بروز در افراد مصرف‌کننده داروهای SGLT2، ۹.۳ مورد به ازای هر ۱۰،۰۰۰ نفر-سال بود، در حالی که این میزان برای مصرف‌کنندگان دیگر داروها ۱۳.۷ مورد بود.
پس از آنکه محققان عوامل دیگری که می‌توانند بر خطر ابتلا به دمانس یا پارکینسون تأثیر بگذارند، مانند عوارض دیابت و داروهای مصرفی، را تنظیم کردند، دریافتند که استفاده از مهارکننده‌های SGLT2 با کاهش ۲۰ درصدی خطر ابتلا به بیماری آلزایمر و کاهش ۲۰ درصدی خطر ابتلا به بیماری پارکینسون مرتبط است. همچنین خطر ابتلا به دمانس عروقی در افرادی که این داروها را مصرف می‌کردند، ۳۰ درصد کاهش یافت.
لی گفت: «نتایج به‌طور کلی حتی پس از تنظیم برای عواملی مانند فشار خون، قند، کلسترول و عملکرد کلیه سازگار هستند. تحقیقات بیشتری برای بررسی اعتبار بلندمدت این یافته‌ها مورد نیاز است.»
لی افزود که از آنجایی که شرکت‌کنندگان کمتر از پنج سال پیگیری شدند، ممکن است برخی از شرکت‌کنندگان بعداً به دمانس یا بیماری پارکینسون مبتلا شوند.
این مطالعه توسط پروژه R&D فناوری سلامت کره از طریق موسسه توسعه صنعت سلامت کره و با تأمین مالی وزارت بهداشت و رفاه کره، بیمارستان سیورنس (Severance Hospital)، و دانشکده پزشکی دانشگاه یانسه حمایت شده است.
دیدگاهتان را بنویسید