بهداشت روانی یا سلامت روان به معنی وجود بهزیستی روانشناختی یا عدم وجود بیماری روانی است. از دیدگاه روانشناسی مثبت گرا یا کل نگر، سلامت روان شامل توانایی فرد در لذت بردن از زندگی و ایجاد تعادل بین فعالیتهای زندگی و تلاش برای دستیابی به تاب آوری روانشناختی است. طبق نظر سازمان بهداشت جهانی(WHO)، سلامت روان شامل «بهزیستی ذهنی، خودکارآمدی ادراک شده، خودمختاری، توانمندی، وابستگی بین نسلی و خود شکوفایی توانایی‌های فکری و عاطفی فرد و… است». WHO به علاوه اظهار می‌دارد که بهزیستی فرد در تحقق بخشیدن به توانایی‌های خود، مقابله با فشارهای عادی زندگی، کار مولد و ایفای نقش در اجتماع است. تفاوت‌های فرهنگی، ارزیابی‌های ذهنی و نظریه‌های تخصصی مختلف، همه بر چگونگی تعریف «سلامت روان» تأثیر می‌گذارد.
بهداشت روانی بر روی همه بخش های زندگی اثرگذار است. از عملکرد افراد در کار گرفته تا روابط اجتماعی و خانوادگی شان. اما افراد نشانه های عدم وجود سلامت روان را جدی نمی گیرند. نشانه ها از این قبیل اند:
بیش از حد کم یا زیاد غذا خوردن، بیش از حد کم یا زیاد خوابیدن، نداشتن انرژی، نوسانات خلق و خو، بحث و جدل با آدمهای مورد علاقه، احساس سردرگمی، غم یا خشونت و…
شایعترین اختلالات بهداشت روان، این موارد را شامل می شود:
اضطراب، افسردگی، استرس، وسواس و…
و اما شیوه های بهبود سلامت و بهداشت روان:
داشتن روابط سالم و بودن با افراد قابل اعتماد، ورزش کردن، تمرین شکرگزاری، بهبود کیفیت خواب، مراقبت از خود با تغذیه سالم و تمرین مهربانی با جسم و روح، کمک گرفتن از متخصص بهداشت روان و روانشناس.