در عصر حاضر كه با افزايش جمعيت، جوامع و سازمانها به سرعت در حال گسترش و پيشرفت هستند و در پي آن،
پيچيدگي آنها نيز رو به فزوني است، كارآفريني در يك تعامل چندسويه يعني هم در مفهوم ايجاد اشتغال، هم در مفهوم ايجاد تحول از راه نوآوريها و بهبود فرايندها و هم به عنوان عامل كليدي در رشد و توسعه اقتصادي، بهشدت مورد نياز است؛ حتي ميتوان بحث كارآفريني را در عصر مدرن امروزي يكي از اصليترين راهبردهاي بنيادي هر كشور محسوب كرد. از ديد نگارنده، يكي از معيارهاي مهم تمايز كشورهاي توسعه يافته و جهان سوم را ميتوان در ميزان كارايي و عملياتي كردن كارآفريني در مفاهيم مختلف آن برشمرد.